Hayatın bir sonraki eşiği aştığımızda karşımıza neler çıkaracağı, köşeyi dönünce hangi zorluklarla yüzleşeceğimiz her zaman muamma olarak kalacak. Her şeye hazırlıklı olmalıyız. Mesele yalnızca hayatta kalmak değil, deneyimlerimizle daha iyi, daha güçlü ve daha mutlu olabilmek… Bir sonraki mücadele ne olursa olsun, ona daha hazır olduğunu hissedebilmek.

Bu yazı dizisinde, hayatın getirdiği zorluklara karşı nasıl bir tavır takınabileceğimizden söz edeceğiz. Bu çerçevede neden sürekli birtakım zorluklarla yüzleşmek zorunda kaldığımıza, bunlarla nasıl en iyi şekilde başa çıkabileceğimize, bunları bedenimizde ve ruhumuzda yaralar açılmadan nasıl atlatabileceğimize değineceğiz. Zor durumda kendimize nasıl yardımcı olabileceğimize, kurban rolüne düşmemek için nelere dikkat etmemiz gerektiğine bakacağız. En önemlisi, karşımıza çıkan zorlukları yeni bir hayata yükselmek için nasıl merdiven gibi kullanabileceğimizden söz edeceğiz.

Bir mücadeleye başlamak, bazen mücadelenin kendisi kadar zor olabilir. Çünkü görmezden gelmenin bizi bir sürü zahmetten kurtarabileceğini, sorunların kendiliğinden ortadan kalkabileceğini umarız. Ama işler nadiren böyle yürür.

Zorluklara tepki verme biçimimiz, karakterimizi belirleyen başlıca göstergelerdendir. Zorluklar karşısında maskeler iner ve elimizde tek gerçek cephanemiz kalır: Özümüzden gelen gücümüz, gerçek zaaflarımız ve gerçek duygularımız. Karşılaştığımız her zorluk, bir karakter ve olgunluk sınavıdır. İyi bir sınav vermeyi başarırsak her seferinde gözlerimiz dünyaya biraz daha büyük açılır, kendimizi ve sahip olduğumuz gücü daha iyi tanırız. İyi sınav vermenin sırrıysa kaderinin anahtarını eline almaktan, kendi hikayende rol sahibi olmak yerine, o hikayenin yazarı olmaktan geçer.

Rol derken şu meşhur kurban rolünden söz ediyoruz. Yani dünyaya ve yaradılışımıza, varlığımıza öfke duyduğumuz, çözüm yerine nefretimizi ve birikmiş agresifliğimizi boşaltabileceğimiz bir suçlu, bir zalim aradığımız senaryodan. Birçoğumuzun mustarip olduğu o dipsiz kuyudan… Bizim için yazıldığını düşündüğümüz o hayat hikayesinin esiri olmayı büsbütün benimsediğimiz o halden söz ediyoruz.

Oysa kendi hikayemizin yazarı olmaya karar verdiğimizde ya da öyle olduğumuzu anladığımızda, kaçınılmaz olarak kendimize “Ben bu hikayeyi nasıl yarattım?” sorusunu sorarız. Neyi ihmal ettim ya da gereken özenden mahrum bıraktım: İlişkilerimi mi, sağlığımı mı, maddi durumumu mu? Bunu sorduğumuzda hayat bize neyin eksik olduğunu hemen söyleyecek. Yeter ki görmek isteyelim!

Sorunları inkar etmek, değişime, yani çözüme direnmekle eşdeğerdir. Her türlü direnç stres yaratır. Sonunda bizi yıkan da o stres birikimidir.

Gerektiğinde hayatın eskisi gibi olmayabileceğini kabul etmeliyiz: 

“Evet, benim başıma gelen bu ve ben bununla yaşamayı ya da mümkünse hayatımı değiştirmeyi öğrenmeliyim!”

Mücadele eden insan, bir noktada işlerin yoluna gireceğine inanmaya ihtiyaç duyar. Çünkü sonunda hiçbir şey elde edememe ihtimalini düşünmek her şeyi daha da zorlaştırır. Bu, tanrıya inanmak da olabilir, her şeyin daha güzel olacağına inanmak ya da yaşadığımız tüm zorlukların, güzelliklerin doğum sancıları olduğuna inanmak da… Ne biçimde olursa olsun, daha iyisini elde edeceğimize inanarak hareket etmek gerekir.

Aynı zamanda yaşadığımız çilenin, ruhumuzu olgunlaştırmak ve daha güzele erişmesini sağlayacak donanımı kazanmasını sağlamak için geçilmesi gereken bir yol olduğuna inanmalıyız. Ruhumuzun bu zor yolu, kendini geliştirmek, aksi halde asla tanıyamayacağı ve erişemeyeceği güzelliklere ulaşmak için seçtiğine de inanmalıyız.

Zorlukla mücadele deneyimini temel olarak 3 soru etrafında şekillendirebiliriz:

– İçinde bulunduğum durumdan hangi dersleri çıkarmalıyım? Bu durum bana özellikle sevgi, bağışlama, merhamet gibi manevi değerlerle ilgili neler anlatıyor?

– Neleri gözden kaçırmışım ve bunu bilerek nelere karşı gözlerimi daha iyi açmam gerekiyor? Her acı, bakış açımızı yeniden değerlendirmemiz gerektiğine dair bir işaret taşır.

– Geçmişime dair barışmam gereken şeyler neler? Ruhumun sesini hangi kızgınlıklar, bastırılmış duygular, yanlış inançlar ve dogmalar bastırıyor.

Yaşadıklarımızdan bize kalanlara baktığımızda, deneyimin olumsuzu yoktur. Kimileri iyi tecrübeden, kimileriyse kötü tecrübeden çıkarılan derslerin daha faydalı olduğunu düşünür. Ama her deneyimin bir kazanım olduğuna dair bir şüphe yoktur. Daha önce de başka bir şekilde ifade ettiğimiz gibi, her deneyimin büyük bir resmin parçası olduğuna ve bir sonuca hizmet ettiğine inanmak, deneyimlerimize daha olumlu bakmayı kolaylaştıracaktır.